Hoera, het
klimaat! Na decennia waarin het rechts populisme gestaag aan invloed en macht
won, kwam met de klimaatmarsen een eind aan dit elan. Het links populisme kwam
vrij snel in de plaats. Voormalig Belgisch minister Joke S had er nog voor
gewaarschuwd. Het hoefde geen decennia te duren, het lag al langer op de loer.
Mede door het overspoelen van een groot deel van het noorden van het land kon
in België deze omdraai zelfs nog sneller plaatsgrijpen dan in Nederland dat in
het zuiden geen linkse achterban had. Immers, de partij van de arbeid dekt in
België een enigszins andere lading dan in Nederland. Een andere troef in België
was de minister van Agitatie die van de ene week op de andere zich kon opwerpen
tot minister van Binnenlandse doch verzopen Zaken. Hij kon de energie van de
klimaatmarsen ombuigen tot een volksverhuizing.
Het volkje
ten noorden van de taalgrens in België kon immers twee kanten uit: verzuipen of
verhuizen. De meest rechtse elementen verkozen te verzuipen, de meer gematigde
en de uitgesproken linkse minderheid verkoos te verhuizen, in dit geval naar
Brussel en Wallonië, ‘terre d’accueil’, meer dan ooit. Het voordeel van de
voorbij golf aan rechts populisme was dat de bevolking van het noorden aldus
tot een minderheid werd herleid. Zeg maar dat de term ‘volk’ een dynamisch
gegeven is gebleken.
De kennis
van het Frans was weliswaar teloor gegaan in het noorden maar zat nog voldoende
ingebakken in de genen opdat het vrij vlot terug op de tong kwam te liggen.
Vooral de inwoners van de voormalige en nu verdwenen stad Gent bleken sterk
Franstalig te zijn. Een minderheid van zowat 35 procent was links gebleven
ondanks de laatste gemeenteraadsverkiezingen.
De
gastvrijheid van de Zuid-Belgen was onaangetast gebleven ondanks de vele
aanvallen van de federale politie op gastgezinnen en gasteenoudergezinnen. Voor
degenen die hadden verkozen te verzuipen, was dit echter een loze boodschap. Liever
dood dan bloot.
In
Nederland, het andere lage land bij de stijgende zee, kon de bevolking, ook
geheel doordrongen door rechts populisme, eveneens twee kanten uit: verzuipen
of vluchten. In dat laatste geval naar het Eifelgebergte en niet naar de
Efteling. Daar de vreemdelingenhaat de Nederlander had aangetast tot op het
bot, koos de meerderheid ervoor te verzuipen. Liever dood dan vreemd. En
in het binnenoor waar het collectief geheugen huist, gonsde nog na het lied: vluchten
kan niet meer, ik zou niet weten hoe.
